Historia Dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego.
I życzę, i modlę się o to stale, ażeby rodzina polska dawała życie, aby była wierna świętemu prawu życia. Jeśli się naruszy prawo człowieka do życia
w tym momencie, w którym poczyna się on jako człowiek pod sercem matki, godzi się pośrednio w cały ład moralny, który służy zabezpieczeniu nienaruszalnych dóbr człowieka. Życie jest pierwszym wśród tych dóbr. Kościół broni prawa do życia nie tylko z uwagi na majestat stwórcy, który jest tego życia pierwszym Dawcą, ale równocześnie ze względu na podstawowe dobro człowieka.
Jan Paweł II
Idea duchowej adopcji zrodziła się w Anglii i we Francji wkrótce po objawieniach Matki Boże w Fatimie. Do Polski została przeniesiona przez ojców paulinów
z Warszawy. Pierwszy akt duchowej adopcji w Polsce miał miejsce 2 lutego1987r.
w kościele pod wezwaniem Ducha Świętego w Warszawie. Oficjalnie zaś podjęto ją
w 1992 r. na Jasnej Górze, gdzie znajduje się Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji, skąd rozprzestrzenia się ona na całą Polskę.
Dzieło to było bliskie sercu Ojca Świętego Jana Pawła II, który udzielił mu swojego błogosławieństwa. Szerokie upowszechnianie inicjatywy Duchowej Adopcji w Polsce
i poza jej granicami podjęli oo. Paulini.
Duchowa Adopcja jest ślubem, który może podjąć każdy człowiek. Poprzez to przyrzeczenie osoba zobowiązuje się do otoczenie modlitwą zagrożonego w łonie matki życia dziecka, którego imię jest znane tylko Bogu, tą modlitwą otoczeni są również jego rodzice.
Istotą Duchowej Adopcji jest codzienna modlitwa poparta postem, prowadzonymi działami charytatywnymi przez 9 miesięcy, tyle ile trwa okres prenatalnego życia człowieka w łonie matki. Polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej: radosnej, bolesnej, chwalebnej lub światła (Ojcze nasz, 10 Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu) oraz modlitwy umieszczonej w Deklaracji w intencji dziecka
i jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia. Rozpoczyna się 25 marca każdego roku. W wielu parafiach każdego 25 dnia miesiąca jest prowadzona formacyjno-modlitewna akcja.
Dodatkowymi postanowieniami mogą być np.
- częsta spowiedź i Komunia święta
- adoracja Najświętszego Sakramentu,
- czytanie Pisma Świętego,
- post o chlebie i wodzie,
- walka z nałogami,
- pomoc osobom potrzebującym,
- dodatkowe modlitwy (litanie, nowenny, koronki...).
Należy podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełniania.